This page is not yet available in English.
Vandaag een uitstap naar de bekende site van Chitzen
Itza. Vroeg opgestaan, maar mijn wekker deed alweer zijn werk niet: hij
vond een nieuwe tijdzone en dus weer een uur later. Desayuno incluido
betekent blijkbaar dat er brood, een toaster en honing is. Al bij al toch
lekker. In Albergue Candelaria zitten ook enkele kleine lizards en occasioneel
komt een schorpioen onze slaapzaal bezoeken. Het is dus geen slecht idee
om elke morgen je schoenen uit te schudden.
Onderweg naar het busstation werd ik aangeklampt door
een collectivo-chauffeur die ook naar Chitzen Itza ging. Slechts 2 pesos
meer dan de bus en aangezien hij sneller vertrok, nam ik de collectivo
maar. De prijs van 20 pesos voor een 50tal kilometer zorgde er natuurlijk
wel voor dat we moesten wachten tot de luxe-taxi, met flatscreen-tv en
airco, helemaal volzat.
Chitzen Itza heeft inderdaad mooie ruïnes. Mijn
gewoonte om van de gewone paden af te dwalen deed mij nog een apart Mayadorp
in de buurt ontdekken, waar men de ruïnes aan het heropbouwen was.
Ook hier veel mooie tropische vogels, lizards en hier en daar een eekhoorn.
De mieren leggen in Mexico blijkbaar ook snelwegen aan om in hun mierenhoopcomplex
van meer dan 10 meter doorsnede te geraken. Ondertussen ontdekte ik dat
mijn fototoestel geen foto’s trekt als het niet kan scherpstellen
in auto-mode. Weg foto’s dus van de 3 arenden boven het Chitzen
Itza castillo en wie weet wat nog allemaal de voorbije dagen.
Dan maar het castillo beklommen, met een enigszins afschrikwekkende
afgrond, zeker toen de wind plots begon op te zetten. In de verte kwam
een onweer op ons af.
Terug beneden gekomen begon het te regenen, dus ben ik maar doorgegaan.
De laatste bus was juist vertrokken, dus weer op zoek naar een collectivo.
Die vertrok uiteindelijk met slechts 2 personen aan boord, maar ging de
omliggende dorpjes af om volk bij te zoeken. Uiteraard zaten we er weinig
mee in om te wachten tot de collectivo vol zat
In de plaatselijke supermercado heeft men stapels van
wat waarschijnlijk het belangrijkste exportproduct van Latijns-Amerikaanse
landen is. Verder vergaat Valladolid van de juwelenwinkels. Deze keer
werd het Mexicaanse fastfood: pollo bollo, een soort Big Mac met stukjes
kippenvlees. De vele Pemex tankstations onderweg blijven mij aan mijn
werk herinneren.
Op zoek naar voetbalshirts werd ik geconfronteerd met
de Mexicaanse inflatie: shirts die vanmorgen nog 120 pesos kostten, veranderen
nu niet voor minder dan 140 pesos van eigenaar. Het pleintje voor mijn
hotel is vooral ’s avonds erg gezellig: veel volk op straat, eetkraampjes,
voetballende kinderen... Kinderen kunnen op het pleintje ook aan één
van de mini-ezels schilderen. Ondertussen had ik nog altijd geen enkele
Mexicaan gezien met een ouder model gsm dan de mijne. Vooruitgang is hier
blijkbaar vooral op een paar specifieke sectoren gericht.
|
